Tuesday, September 27, 2016

සීතාවන්ට සෙනෙහසිනි

දසිස් මට කුමටද
දැල් එලන
සැළසුමින් සැළසුමට
වෙහෙස වන්නට

හදවත් දහයක් විනම්
වියැලී මියෙන හදවතක
වේදනාවන් ටික ටික
බෙදා ගන්නට

එකල නම් මේ තනි පපුව යට
පණ ගැහෙන හදවත් ම සහසක් විය
ආදරේ බිඳක් හෝ නො අඩුව
නුඹට දෙන්නට

Thursday, September 22, 2016

ඔබ යන්න

සන්සුන් නෙතක් යට
නොසන්සුන් සිත
සැඟවිය හැකිය

නෙතු දෑල සිනහවක
කඳුළු සැඟවිය හැකිය

නුඹට...
හැර යා හැකිය
මට...
සිනාසී
පෙන්විය හැකිය.

යතුර

ඔබ දෙදෙන එක්වී
කියවනවාද මගෙ කවි
වචන යට තියෙනවා
නො පැහැදිලි
දියණියකගේ කඳුළු
නො වියලි

ආදරය යැයි නම් දී
අනුරාගයෙන් මත් වී
කිලිටි වූ සයනයක
උඩුකුරුව ඇලවී
කියවන විටදි මෙ අකුරු
දෙ ඇස පුරවනවද කඳුළු

පෙරදා නොවූ තරමට
අලසව උකටලිව හොඳටම
දූ පොඩ්ඩ අරගෙන තුරුළට
තනිව ම සුසුම් ලමි මම

මධුසමය නිමවා
එන විට දි අප ගෙනා
මල් පෝච්චිය තවමත්
සුපුරුදු තැන ම තියා ඇත
ආවොත් කිසිත් නො දැන ම
යතුර තවමත් එහි ඇත

හිත උනත් හැදෙනවා හෙමිහිට

මුළු ප්‍රේම කතාවම අපේ
බොලඳ නවකතාවක් වගේ

ලියූ දින පෙම් කවිය
අනාවැකියකි නුඹගේ
සසර සැරි සරන තෙක්
අපි අපේ
අපි අපේ

වෙන්වු දින අප - නුඹට රිසි සේ
මුදු කෙඳුරුමකි රහසේ
මියෙන්නට පෙර දින
කියන්නම් හැම රහසක් ම සිතුසේ

කාලයක් ගතවෙමින් යනකොට
හිත උනත් හැදෙනවා හෙමිහිට
පෙම් පුරානේ කැලැල් දකින කොට
හරි හිනා
නුඹත් පෙම් කළා කියන කොට

සුබ නිමිති

ඉස්සර දවස්වල
දුටුව සුබ පෙර නිමිති ම
අදත් ඉඳහිට
දකිනවා ඒ ලෙසට ම

ඒත් කෝ සුබ ඵල
ඒ දවස් වල වගේ අත්වුන

සුබ ඵලය...
නුඹම, නුඹෙ හිත ම මිස
නිමිත්තක නොවන බව
දනිමි මම
හොඳ හැටි දනිමි මම
ඉතිං ඒ ඉස්සර
මම...
කවියෙක් වෙන්න ඉස්සර

සොඳුරු හැන්දෑ වරු වල
අපි සතුටින් ම ගත කළ
මතකයන් ඇත පෙම්බර

ආ ගිය තොරතුරු ද
කවි, නවකතා විස්තර ද
අළුත් රෙසිපියෙ කෑම ද
බෙදා ගත් හැටි මතක ද

අයිෆෝන් අයිපෑඩ් ටැබ් වලට
ඒ සොඳුරු වරු දන් දූන් පසුව
කවියෙක් වෙනවා ම හැරුණු කොට
වෙන මොනවවත් ඉතිරි විද මට

සෘතු

සියලු මල් බිම හෙලූ පසුවත්
ගස හිඳියි සොළවමින් තුරුපත්
සියලු තුරුපත් හැලුනු පසුවත්
වගේ වගකුත් නැතුව පසුවෙත්

සෘතුවෙන් සෘතුවට කොහොමත්
මුහුණ දෙන්නට ගසක් සවිමත්
බලන් ඉමු අපි එ ගස ආයෙත්
හස නගන'යුරු සමග කිරිදත්

යළිත් කිසිවක් නො සොයන්න

නසා ලූ ප්‍රේමයක
හැඩය සොයනුව කුමට
විදා ලූ පියාපත්
කවර දෙසකට යයි ද

නසා ලූ හදවතක
උණුසුමක් සොයනු කිම
ගසා ලූ පහර වැද
සදා සිසිලක මිදෙන

නසා ලූ දිව්රුමක
කැලැල් සුවපත් නොවන
හෙලා ලූ හුස්මක ද
ප්‍රේමයක කැබැලි ඇත

ඇය මගේ සකුන්තලා ය

කවුරුන් ම හෝ දුටුවා ද
දුර්වාසස් ව
මගේ නිවසට යන එන මග

නිසැකව ම
ඇවිත් යන්නට ඇත
මා ඇය ගැන ම
සිහින දකිනා අතර

ඉතිං කාටවත් නෑසුනි ද
ඔහු සාප කර නික්මුනි ද
සිතූයේ මා කවුරුන් ද
ඇය ට මා අමතක වේවායි කීවේ ද

ඉතිං මිතුරෙක් ළඟ වී ද
සාපයෙන් මුදන්නැයි ඉල්ලී ද
සාපයෙහි වෙනසක් නොම වී ද
පේරැස් මුදු නැතත්
ඇය ම මට දුන් සියලු දේ දැක දැකත්
කිසිවක් ම මතක නැත්තේ කෙලෙස ද

ඇය මගේ සකුන්තලා ය
රජකු නොවූවත්
ඇගේ ලොව දුෂ්ෂන්තා මම ය

මිතුරනි, අසල්වැසියනි
දුර්වාසස් ව දුටුවා ද
මෙය සාපයකි පැහැදිලි

කුමට ඉසිවර කම්
ප්‍රේමයත් නො හඳුනයි නම්

පශ්චාත්තාපයෙන් ලියමි

ඒකි ගියේ කසාද සහතිකේ ගේන්ඩ
පැයක් දෙපැයක් ගතවුනා එන්ඩ
ආවෙ ලොකු සතුටකින් හිත පිරෙන්ඩ
හිතුනෙම... කසාදෙ මතක් වෙලා වෙන්ඩ

දවසින් දවස ගත වෙන්ඩ ගත වෙන්ඩ
පටන් ගත්තා එක දෙක වෙනස්කම් වෙන්ඩ
නිතර හැඩ වෙන්ඩ, තනියම හිනා වෙන්ඩ
බාත්රූම් එකේ පැලවෙන්ඩ, මාව මග අරින්ඩ

සති අන්තෙ ටවුමට යන්ඩ, ගෙදර එනකොට රෑ වෙන්ඩ
ඔයා අද තනියම කන්ඩ, කියද්දිත් හිතුනෙ නෑ යන දේ වෙන්ඩ

ඒකි ගිය වෙලේ සහතිකේ ගේන්ඩ
ලොක්කෙකුත් ආවලු එතෙන්ඩ
දෙන්නම ගියාලු තේ බොන්ඩ
දැන් ගිහින්... ආයෙම නො එන්ඩ

ඒකි ගියේ කසාද සහතිකේ ගේන්ඩ
ඇයි මට බැරි උනේ ඒ ගමන යන්ඩ

ඇතින්නී

රැලේ තුන් පත් ඇතින්නී
ඔබා දණ බිම හඬන්නී
කොහේ ගියෙදැයි අසන්නී
ඇගේ හුරතල් පුතන්ඩී

තාත්තට ළගදී දොහේ
වෙඩිල්ලක් වැදුනා ඉහේ
දලත් අරගෙන ආකහේ
නො උසුලන වරදකි කළේ

කප් කෙලක් සංසාරයේ
මහිමි වූ නෙක වාරයේ
නො හැර වැලපුනු ඒ රැයේ
පුතා හොරු අරගෙන ගියේ

කියා කියමින් හඩන්නී
වැදී ගම් බිම් නසන්නී
මගේ පුතු කෝ අසන්නී
අනේ ආදර හිගන්නී

Wednesday, September 21, 2016

ප්‍රේම කතා

ඉදින් එකියක
සදාතනික වසන්තයක
සිහින ඉඟිකර
නින්ද ද පැහැර ගත්තී
හිරු නැගෙන්නත් පෙරාතුව
නික්ම ගියාය

ඉදින් තව එකියක
එ කිසිත් නො කියාම
නින්ද දී
සිහින පැහැර ගත්තීය
දකින...
හැම සිහිනෙකට එබෙන්නීය

හෙවනැලි

තවම ඉස්සර හීන ඇවිදින්
හීනෙනුත් අත වනන කොට
මටත් නො දැනිම හීන් ඉකියක්
මහ රෑත් පිට වෙන කොට
පුංචි පුතු මා අස ම නිදනා
බව පවා අමතක කොට
මහා හයියෙන් මවා කැස්සක්
කඳුලු සඟවමි බිරිඳට

මටත් උන්මාදයි චිත්‍රා



ඔබ උන්මාද චිත්‍රා
මා උන්මාද කළ චිත්‍රා
මේ විසල් පුරයේ

කිරිල්ලකි ඔබ කූඩු කළ
ගාමිණී මා
කූඩු කිරිල්ලන් මුදවන
දැක්කා ද ඔබ
ඇවිද යන මා
හංදියක් හංදියක් ගානේ
ඔව්...
උන්මාද චිත්‍රලා
වීදියක් වීදියක් ගානේ

වෙද හාමිනේ

පපුතුරට තෙල් ගල්වා
සෙමින් පිරි මැඳ
බිඳෙන් බිඳ වේදනා
නසා පිට කර
හෙමි හෙමින් ආතුර
කතා පිරිසිඳ දැන
නෙතු අගින් හලා
දියවුනු හද

ආතුර වෙලා
ආතුර ලඟ

අඳුර

තනිකමේ අඳුරක වෙලී
මා ඉන්න බව දන්නැතුවැතී
මගෙ ආදරී නුඹ කොහේ හෝ
සතුටින් ඇතී
එදා වගෙම සතුටින් ඇතී

ජීවිතේ හැටි බලාපන්
හරි කර්කෂයි සොඳුරී
තිත්තත් රසයි මොහොතක
රසත් තිත්තයි මොහොතක
ආදරෙත් එහෙමයි
හරියටම ආදරෙත් එහෙමයි